Al geruime tijd had ik contact met Meesteres Vesta. Eerst via email, daarna via chat. Meesteres Vesta had mij Haar regels geleerd, had mij Haar regels opgelegd. Ze heeft, zoals Zij zei, voldoende keuze en wie niet aan Haar standaarden voldoet, wie zich niet aan Haar regels kan houden, kan beter gaan, naar elders, om zich daar te vermaken. Bij Meesteres Vesta gaat het enkel om Haar plezier en Haar genot. Haar slaven dienen daar alles voor te doen, iedere dag en op de wijze zoals Meesteres Vesta dat verwacht.
Ik deed altijd mijn uiterste best, maar kennelijk voldeed ik onvoldoende aan de richtlijnen van Meesteres Vesta.
“jongetje, Ik denk dat jij straf verdient!”
Ik schrok van dat bericht. Zo duidelijk had Meesteres Vesta zich niet eerder tegen mij uitgelaten. Ik schreef onmiddellijk terug, dat ik spijt had omdat ik mij niet aan Haar richtlijnen had gehouden, dat ik Haar straffen onvoorwaardelijk zou accepteren.
“ja, jongetje, ik zal je laten voelen wat Ik van je vind en daar zul je nog spijt van krijgen!”
Via de mail kreeg ik vervolgens de details, van wanneer en waar ik me moest melden.
Opgewonden en met een brok in mijn keel reed ik naar Meesteres Vesta. Gelukkig was ik op tijd en gespannen, zenuwachtig en onzeker belde ik bij Meesteres Vesta aan. De deur gaat ging open en ik wilde Meesteres Vesta begroeten.
“op je knieën!”
Ik had dat moeten weten. De regels van Meesteres Vesta laten er geen twijfel over bestaan. Een slaaf beweegt zich altijd onder Haar, zodat Zij op de slaaf kan neerkijken. Dus ging ik op mijn knieën, dus kroop ik achter Haar aan naar binnen, dus kleedde ik mij uit en stond ik helemaal naakt, op handen en knieën, zodat Meesteres Vesta mij kon keuren.
“in de kooi!”
Er stond een kooi in de hoek van de kamer en ik kroop gehoorzaam naar de kooi, in de kooi. Meesteres Vesta sloot de kooi met een slot af en Zij drapeerde een doek over de kooi. Ik zat daar, op handen en knieën, alleen, in het donker, in die kooi, om na te denken over mijn zonden en mijn gedrag. Ik wist niet wat Meesteres Vesta ondertussen deed. Ik hoorde Haar af en toe wel, zeker als Zij van Haar stoel opstond en op Haar high heels, met tikkende hakken door de ruimte liep. Het wachten duurde lang, maar ik begreep dat dat de bedoeling was, dat ik niet ongeduldig mocht zijn, dat ik nederig moest wachten op wat ging komen, dat ik me onderdanig aan Meesteres Vesta moest voelen.
Eindelijk ging dat doek van mijn kooi, eindelijk opende Meesteres Vesta het slot, eindelijk liet Zij mij uit de kooi kruipen. Ik slaakte per ongeluk een zucht van verlichting.
“stil! kom met me mee!”
In haar speelkamer ketende Meesteres mijn polsen en mijn enkels, aan fixatiepunten aan het plafond en op de vloer. Ik kon geen kant op, ik was volledig overgeleverd aan Meesteres Vesta. Zij liet mij enig slagwerk zien: zwepen, floggers en paddles, in allerlei soorten en maten.
“dit gaat niet leuk voor je worden, jongetje! straf hoort ook niet leuk voor jou te zijn! jij krijgt straf om van te leren!”
Ik wilde bevestigend reageren, maar Mevrouw Vesta gunde mij er de tijd niet voor. Haar zweep knalde al op mijn huid, de eerste striem was een feit. En er volgden veel meer striemen; niet alleen van die zweep, maar ook van een van de floggers. Mevrouw Vesta sloeg hard, veel harder en venijniger dan ik gewend was. De pijn van al die klappen was heftig. Het voelde alsof mijn huid in brand stond.
“nu je ballen en je pik nog!”
Ik schrok me wild. Mevrouw Vesta stond met een houten paddle voor me en Ze richtte die paddle op mijn kruis, tussen mijn gespreide benen. Ik wilde de klappen met die paddle ontwijken, maar ik kon geen kant op. Mevrouw Vesta wilde dat ik hardop zou meetellen en dat deed ik natuurlijk ook, zij het kreunend en steunend. De pijn was hels, ging door merg en been en ik raakte buiten adem.
“zo, jongetje. heb je nu je lesje geleerd? zul je je voortaan aan mijn regels houden?”
Ik bedankte Meesteres Vesta nederig voor Haar lessen en ik beloofde dat ik mij voortaan strikt aan Haar regels zou houden. Ik zei dat Haar lessen mij leren wat ik ben en hoe ik mij dien te gedragen, dat mijn enige doel is Meesteres Vesta te plezieren en tevreden te stemmen; al het andere is ondergeschikt daaraan.
“aan het werk nu!”
Ik moest een gember schillen en Mevrouw Vesta plaatste die gember in mijn holletje. Na enige minuten voelde ik de zeer onplezierige werking, het brandende gevoel door de gember in mijn anus, dat alleen maar heftiger werd als ik mijn billen probeerde samen te knijpen. Ik had het gevoel dat ik mijn holletje voor Meesteres Vesta beschikbaar moest houden, maar zij wees mij op mijn taken: de afwas moest gedaan, de keuken moest schoon en de vloer moest gedweild; met die gember in mijn anus.
Meesteres Vesta kwam af en toe controleren en vond steeds weer plekjes die nog niet schoon waren, die ik beter moest poetsen. Maar op enig moment vond Zij het wel genoeg, hoewel het beter had gemoeten.
“wijn!”
Op handen en knieën bracht ik Meesteres Vesta Haar wijn. Ik serveerde de wijn op een presenteerblaadje, boven mijn hoofd, zodat ik Haar niet kon aankijken. Terwijl Meesteres Vesta van Haar wijn genoot, zat ik op mijn knieën, met mijn billen omhoog en mijn hoofd tegen de vloer.
“je hebt nog een lange weg te gaan, maar ooit zul je weten wat het betekent mijn slaaf te zijn, jongetje! je gaat nu naar huis en je gaat nadenken hoe je mij beter kunt dienen! ik wil verbetering zien, ik wil meer, veel meer toewijding zien. toon mij hoe graag je mijn slaaf wilt zijn en blijven, jongetje!”
Bij de buitendeur mocht ik, nog steeds op handen en knieën, Meesteres Vesta bedanken voor Haar goede zorgen en Haar wijze lessen. Zonder nog iets tegen mij te zeggen, sloot Meesteres Vesta de deur en liet mij verdwaasd achter. Mijn thuisreis was even moeizaam als dat de heenreis opwindend was. De ontmoeting met Meesteres Vesta was zo overweldigend geweest.
Ik wil Haar dienen, ik wil voor Haar leven, ik wil naar Haar terug.
Reactie plaatsen
Reacties