De doortastende therapeute

Op de achtergrond hoorde ik Keith Jarrett zachtjes kreunen bij het strelen van de Steinway pianotoetsen, afgesloten van de wereld en volledig opgaand in zijn concert. Ze had me gevraagd bij welke muziek ik mij het meest ontspannen voelde en ik had La Scala gesuggereerd. Op de tonen van “Over the rainbow“ vroeg Zij me voor de tweede maal te vertellen wat in mij opkwam.

“Zij” was mijn persoonlijke “Doctor Melfi”.

We zaten recht tegenover elkaar in een paar mooie designzetels met een fiftieslook. De beukenhouten voorpoten gingen in een scherpe bocht sierlijk over in de armleuningen. Een dik, stoffen, stevig zittend zitkussen en een licht achterover hellende rugleuning in dezelfde grijze stof gaven een comfortabel gevoel.

Ze was gekleed in een donkergrijze, duur uitziende jurk en een bijpassend zakelijk jasje in dezelfde kleur. De zwarte montuur van Haar bril in combinatie met Haar donkere, achterover gekamde haar, samengebonden in een gevlochten paardenstaart, gaven Haar een strenge look.
Ik had maanden getwijfeld of ik naar een psychotherapeut zou stappen om te achterhalen of mijn gevoelens, die ik al sinds mijn tiende had, zo apart waren. Ik had me al duizend keer afgevraagd wat de bron zou zijn van deze gevoelens maar was er zelf nooit uit wijs geraakt.
Twee maanden geleden had ik dan toch de beslissing genomen om in mijn zoektocht naar het antwoord beroep te doen op externe hulp.
In de weken die volgden op mijn beslissing had ik het internet doorzocht op zoek naar een geschikte hulpverlener. Eén ding was zeker, ik zou me alleen goed voelen en willen openbaren aan een vrouwelijke therapeute.

Het was intussen de derde keer dat ik bij Haar kwam voor een sessie en nog altijd voelde ik een enorme interne weerstand om mijn best bewaarde geheim te delen met iemand anders. Tot vandaag was het ijs nog altijd niet echt gebroken en bleef ik oppervlakkig in alles wat ik zei. Ik had ergens het onbehagelijke gevoel dat ik niet zou kunnen blijven wegkomen met wat platitudes. Ik kreeg de indruk dat Ze zich behoorlijk begon op te winden omdat Ze geen vooruitgang boekte en nog altijd geen zicht had op de reden van mijn bezoek.
Opnieuw bleef mijn reactie op Haar vraag te vertellen wat in mij opkwam onsamenhangend. Ik begon over een recente droom maar blokkeerde bijna onmiddellijk. Het enige wat Ze uit me kreeg was iets over een “kerker”.

Ineens stond Ze woedend op en kwam naar me toe. Toen Ze voor me stond boog Ze zich voorover, plantte Haar handen op beide leuningen van mijn stoel, keek me doordringend aan en zei: “Kleed je volledig uit. We gaan op een andere manier proberen jou spraakzamer te maken. Vanaf nu maakt dit deel uit van de therapie. Hou er wel rekening mee dat dit soort therapie niet door de ziektenkostenverzekering wordt vergoed.”

Ik staarde Haar ongelovig aan en blokkeerde volledig. Ze schreeuwde nu tegen mij dat ik moest voortmaken. Ineens zette Ze Haar ene hand tegen mijn keel en duwde stevig door. Ik probeerde naar adem te happen maar slaagde er niet in. De druk was te sterk. Ik begon te kokhalzen en Ze loste even de druk.

“Ga je naar Me luisteren?”

Zonder antwoord af te wachten greep Ze me opnieuw bij de keel en voerde de druk op tot ik bijna flauwviel. Pas toen liet Ze los. Ik hoestte hevig en bleef nog een hele poos, met tranen in de ogen, naar adem snakken. Het leek wel minuten te duren alvorens ik opnieuw normaal kon ademen. Intussen had Ze zich terug in de zetel rechtover mij gezet en gebaarde met Haar hand dat ik moest rechtstaan. Ik reageerde bijna machinaal, stond op en begon me langzaam uit te kleden zoals Ze had geïnstrueerd. Ik twijfelde nog even of ik mijn slip zou uitdoen maar besloot het toch maar te doen. Ik begreep er niets van en dacht dat het best was er niet te veel bij na te denken.

“Ga nu op handen en voeten zitten als een hondje met je kont naar Me toe en je hoofd naar de grond gericht” zei Ze toen. Ik gehoorzaamde, eigenlijk absoluut niet meer verbaasd dat ik dit zomaar aanvaardde. Ik hoorde Haar rechtstaan en in mijn richting komen. Ze stapte traag om me heen en bleef voor me staan. Ik zag alleen haar zwarte, blinkend gepoetste laarzen waarvan de hoge hakken een diep indruk lieten in het wollen tapijt. Ineens hoorde ik een zoevend geluid en voelde een snerpende pijn die zich vastbeet in mijn rug. En opnieuw, en opnieuw en opnieuw … ik schreeuwde het uit van de pijn. En nog hield Ze niet op, steeds opnieuw liet Ze haar zweep op mijn rug neerkomen en toch durfde ik niet verroeren. Ik leek volledig geparalyseerd.

Plots belandde de zweep met een enorme zucht tussen mijn billen. Ik jankte van de pijn en liet me op mijn zij vallen om bescherming te zoeken. Ik rolde me helemaal op in een bolletje en smeekte om genade. Dit bleek Haar blijkbaar alleen te motiveren om nog feller te keer te gaan. “Doctor Melfi” had intussen de zweep ingewisseld voor een riem en bleef maar op me inslaan terwijl Ze om me heen liep. Hoe meer ik het uitschreeuwde van pijn, hoe meer dat Haar blijkbaar motiveerde om verder te gaan. Steeds opnieuw dat kletsende geluid als mijn huid werd geconfronteerd met Haar riem.

Teneinde raad vroeg ik Haar wat ik moest doen opdat Ze genade met mij zou hebben. Het leek alsof Ze me niet had gehoord en Ze bleef maar op me slaan. Ik moest ondertussen zeker vol striemen staan en ik vroeg me af of ik intussen niet aan het bloeden was. Dit kon bijna niet anders.

Langzaam werden de slagen nu iets minder hard. Ik lag nog steeds opgerold op de grond en Ze was voor mijn hoofd komen staan. Ineens zette ze Haar laars op mijn hoofd en drukte door. Haar hak ruste op mijn wang. Ik stond doodsangsten uit en huilde zachtjes.

“Kunnen we nu met de therapie beginnen” zei Ze terwijl Ze met Haar hak de druk op mijn wang opvoerde. “Je had het over een droom en een kerker”.

Ik stamelde “ik heb vannacht een rare droom gehad, ik werd ineens kletsnat wakker in een kerker, ik was vastgeketend en een Dame stond wijdbeens over mij gebogen”. …