Op bevel van mijn Eigenares, de onvolprezen Mevrouw Meesteres Monique, doe ik hierbij verslag van mijn recente wedervaren.
Mijn Mevrouw Meesteres was er een paar dagen tussenuit met een aantal Vriendinnen en had me opnieuw toegewezen aan Haar beste Vriendin, de ongenadige Mevrouw HILDE.
Mevrouw HILDE zou tijdens de afwezigheid van mijn Heerseres, tijdelijke intrekken in de riante woonstede van Mevrouw Meesteres en zoals bevolen meldde ik mij stipt op het opgegeven uur aan. Ik drukte op de bel en even later werd opengedaan door slaaf ? die ik kende van mijn vorig verblijf.
We hadden, dankzij ons gedeelde lot, geen woorden nodig om elkaar te begrijpen en ik volgde hem dan ook onmiddellijk naar de slavendoucheruimte in de kelder. Na een korte, ijskoude douche (was die boiler weer kapot???) volgde ik naakt mijn ‘collega’. Hij ging me voor naar een grote kamer, die dienst deed als ‘mudroom’.
Tegen de rechtermuur stond een grote open kast, volgestouwd met blinkende rijlaarzen, strak in het gelid, zoals een gedrild peloton soldaten. De kast nam bijna de ganse muur in beslag. Een andere muur hing vol met rijzweepjes (zoals U ongetwijfeld weet is mijn Eigenares een zeer getalenteerde Amazone). Tegen de derde wand, recht tegenover de deur, stond nog een open kast met allerlei andere ruiter attributen waaronder een uitgebreide verzameling helmen. In de hoek, tussen de kast met de rijlaarzen en de kast met de attributen, zag ik een lange ketting hangen die met een zware, stalen haak was vastgemaakt in het plafond.
Slaaf ? leidde me naar die hoek en vroeg me mijn polsen aan te bieden, wat ik dan ook onmiddellijk deed om hem niet in moeilijkheden te brengen. Nadat hij me lederen polsboeien had omgedaan, bevestigde hij die aan de ketting en vroeg me op mijn knieën te gaan zitten. “Sorry”, fluisterde hij en liet me toen achter. Ik hoorde de deur achter me stilletjes in het slot vallen.
Hier zit ik weer, dacht ik bij mezelf, overgeleverd aan de grillen van die verschrikkelijke HILDE. Om één of andere reden, die ik niet kon duiden, heb ik een verlammende angst voor deze vrouw die me, in tegenstelling tot mijn Eigenares, in het verleden altijd unfair behandelde.
Ik bleef zitten en behalve het geluid van het zachtjes rinkelen van mijn ketting bleef het doodstil. Ik had geen enkel besef van tijd meer en langzaam aan begon de pijn in mijn rug en knieën op te spelen. Mijn armen werden stilaan gevoelloos. Zou ik het er op wagen om even rechtop te gaan staan, dacht ik bij mezelf.
“Go for it, het zou moeten lukken, al zul je zien dat ze nu net binnenkomt.”
Ik stond moeizaam op. Langzaam kreeg ik weer wat gevoel in mijn handen en armen, mijn stramme spieren konden zich eindelijk wat ontspannen, zodat de pijn weer wat draaglijker werd. Ik hield mijn oren gespitst, zodat ik bij het minste naderende geluid snel opnieuw zou kunnen knielen. Het bleef echter stil, totdat ik ineens een bekende stem hoorde schreeuwen.
“Sukkel, kan je nu niets goed doen??”
Allicht had één van de slaven iets gedaan (of niet gedaan) wat Mevrouw HILDE verschrikkelijk ontstemde.
“Breng mij een singletail”, hoorde ik Haar bevelen.
Even later hoorde ik een zweep zwiepen en hard neerdalen op de huid van één van de slaven. Mevrouw HILDE leefde zich blijkbaar enorm uit, want het geschreeuw van de slaaf (aan zijn stem te horen denk ik dat het slaaf ? was, de slaaf die me had binnengelaten) was oorverdovend.
Intussen bleef ik staan, overdenkend dat zolang ik de zweep hoorde fluiten, ik niet het risico liep dat Mevrouw HILDE onverhoeds de ‘mudroom’ zou binnenstormen.
Na wat mij een kwartier leek hielden de zweepslagen eindelijk op en hoorde ik alleen nog het gekerm van de slaaf, afgewisseld met dankbetuigingen aan Mevrouw HILDE en Haar Singletail voor de ontvangen straf …
Ik ging wijselijk opnieuw op mijn knieën zitten. Ik vermoedde dat Mevrouw HILDE wel heel binnenkort de kamer zou betreden.
Na nog eens tien minuten hoorde ik de kordate stap van Mevrouw HILDE en de deur opengaan.
“Wie hebben we hier? Ons zielig mormel! Blij nog eens bij mij op vakantie te mogen komen?”
“Jawel, Mevrouw HILDE, dank U voor Uw gastvrijheid Mevrouw HILDE”, zei ik gejaagd. Ik voelde dat Ze achter mij was komen staan en Ze ging met een rijzweepje over mijn kont en blote rug. Ik rilde van de angst.
“Moeten die benen niet gespreid zijn, mormel?”
“Mijn excuses voor mijn nalatigheid, Mevrouw HILDE”, haastte ik mij te zeggen en snel schoof ik mijn knieën uiteen. Te laat, een ferme trap tussen mijn benen en de pijn gierde al door mijn ballen.
“Dank U Mevrouw HILDE voor deze terechtwijzing”, kon ik nog stamelen, terwijl de tranen in mijn ogen sprongen.
“Dat was duidelijk?”
“Ja Mevrouw HILDE, dank U voor de goede raad, Mevrouw HILDE”. Ik hoorde Haar even grinniken.
“ik ga je boeien losmaken, maar riskeer het niet om rechtop te komen staan” zei Ze. “Nu mag je me groeten zoals jouw Mevrouw Meesteres je heeft geleerd.”
Ik kuste de tippen van Haar Laarzen en dankte Haar uitgebreid voor deze gunst.
“Goed zo. Hiel.”
Ik volgde Haar op handen en voeten, zo dicht mogelijk tegen Haar Hakken aan, er over wakend niet tegen Haar te botsen. Ik zag in een flits dat Ze Haar Laarzen had gecombineerd met een fleurig, zomers, exquis jurkje. Een helse combinatie van Haar dominantie en vrouwelijkheid.
“Zo, mormel”, zei Ze, terwijl Ze voor de kast met rijlaarzen stond, ikzelf op handen en voeten naast Haar.
“Mevrouw Meesteres Monique heeft me gevraagd om jou AL Haar Laarzen te laten poetsen, met je mormeltong! Hoeveel paar Rijlaarzen staan hier?”
Ik begon snel te tellen en kwam op 20 (!) Paar Rijlaarzen.
“Twintig paar, Mevrouw HILDE.”
“Mijn Vriendin heeft wel een prachtverzameling. Nietwaar, mormel?”
“Jawel, Mevrouw HILDE”.
“Goed, je ziet hier in de kast een wekker staan, ik wil dat je elke Laars gedurende exact 15 minuten schoonlikt, geen seconde meer of minder. Het is nu 10 uur, wanneer zal je dan alle Laarzen gedaan hebben?”
Ik rekende snel uit en kwam op een verschrikkelijk aantal van 10 uren! Tien uren aan een stuk Laarzen likken.
“Bied Me jouw ballen aan” beval Ze. Ik kroop naar Haar toe en spreidde lichtjes mijn benen. Mevrouw HILDE deed vaardig een ketting rond mijn ballen, die Ze vastmaakte aan een poot van de kast.
“Hier heb je nog een sponskussentje om postzegels mee nat te maken, dan wordt je tong niet te ruw”, lachte Ze en liet me verweesd achter. Ik begon aan de eerste van de 40 Laarzen, de klok in de gaten houdend.
Vol goede moed, Laars na Laars likkend, de zool, de wreef, de randen nauwkeurig controlerend op een vuiltje, zo langzaam naar boven langs de schachten, die schachten die anders de kuiten van mijn Eigenares beschermen, bruine Laarzen, glanzende zwarte Laarzen, likkend helemaal tot aan de bovenste randen … Laars na Laars, Laars na Laars, … Elke Laars een kwartier, zo 10 uur lang, een schier onmogelijke en onmenselijke opdracht, mij bevolen door die onbarmhartige Mevrouw HILDE. Stilaan werd ik het zo beu en ik was nog maar met het 5e paar bezig!!!
Zou HILDE het merken als ik wat rust zou nemen, vroeg ik me af. Ik besliste het er op te wagen en stopte met likken, intussen tikte de klok door. Ik luisterde of ik geen geluid hoorde en toen ging ik even rechtop staan. Het ging niet zo makkelijk door de vakkundig aangebrachte ketting, maar het lukte toch. Zo bleef ik een hele tijd staan, rustend en mijn tong wat nat makend aan het sponsje.
Na zo een kwartiertje rust te hebben genomen, ging ik weer verder met de volgende Laars. Ondanks de klok had ik na verloop van tijd geen flauw benul meer hoeveel Laarzen ik nu al had gepoetst. Naderende voetstappen haalden me uit mijn ‘liktrance’. De deur ging open en tot mijn grote verbazing hoorde en herkende ik ook de bekende, zelfverzekerde stap van mijn Eigenares!
“kijk eens mormel, wie vroeger dan voorzien is teruggekeerd”, zei Mevrouw HILDE triomfantelijk. Ik draaide mijn hoofd en keek recht in de strenge blik van mijn Eigenares. Ze tikte met Haar zweep op Haar Laarzen. Ik kuste onmiddellijk de tippen van Haar Laarzen en dankte Haar en Haar Rijlaarzen uitgebreid, omdat Zij mij, miezerig mormel, deze gunst verschaften. Vervolgens kuste ik ook de tippen van de Laarzen van Mevrouw HILDE en dankte ook Haar vervuld van onderdanigheid.
“Heeft het zich wat gedragen, HILDE?”
“Het viel nog mee, als je het vastketent kan het niet veel verkeerd doen hé.”
Beiden schaterden het uit.
“Wel, mormel, hoeveel Laarzen heb je intussen schoongelikt?”
Ik begon te tellen: “Eén, twee, drie, ….. Drieëntwintig, Mevrouw HILDE.”
“Dus 23, dan moet het nu kwart voor vier zijn, denk je niet, mormel?”
“Heu, ja ,Mevrouw HILDE.”
“EN hoe laat is het nu, mormel”, zei Ze dreigend.
“Tien na drie, Mevrouw HILDE.”
“En wat was de opdracht, mormel???? “
“Ik moest elke laars schoonlikken gedurende 15 minuten, Mevrouw HILDE.”
Mijn Mevrouw Meesteres Monique keek monkelend toe hoe Haar Vriendin me meer en meer in de hoek dreef.
“Ik denk, lieve Monique, dat ons mormeltje niet goed geluisterd heeft”, zei Mevrouw HILDE. Ze schortte Haar rok op, zette zich met gespreide benen op mijn rug en greep mijn beide oorlellen stevig vast.
“Ons mormel heeft niet goed geluisterd, hè”, zei Ze terwijl Ze mijn kop heen en weer schudde. “Wat heeft ons mormel niet goed gedaan?”
“Ik heb niet goed geluisterd, Mevrouw HILDE. Mijn excuses Mevrouw HILDE voor deze onvergeeflijke fout, Mevrouw HILDE, mijn excuses, Mevrouw HILDE, MIJN EXCUSES, MEVROUW HILDE.”
Mevrouw HILDE bleef mijn kop wild heen en weer schudden.
“Pas op HILDE liefje, straks trek je zijn kop er af”, zei mijn Eigenares lachend.
“Gaat het kopje er af vallen, mormel?”, vroeg Mevrouw HILDE nu dicht bij mijn oor.
“Neen, Mevrouw HILDE”, zei ik kreunend van de pijn. Mijn oren moesten er intussen knalrood uitzien.
“Wat moeten we toch met dat mormel aanvangen, hè?”, sprak mijn Eigenares opnieuw.
“Zin om je zweep nog eens tevoorschijn te halen”, suggereerde Mevrouw HILDE nu.
“Ha, ik kan wel wat ontspanning gebruiken”, antwoordde Mevrouw Meesteres Monique. Ik kromp ineen bij het vooruitzicht …
Mevrouw HILDE stapte af. Ik bleef wachten op handen en voeten. “Misschien moeten we het opnieuw vastmaken aan die ketting in de hoek”, opperde Mevrouw HILDE. Ik voelde ineens een harde ruk aan de ketting die nog steeds rond mijn ballen was vastgemaakt.
“Meekomen”, zei Mevrouw Meesteres. Ik kon met moeite volgen en Mevrouw Meesteres hield de ketting strak gespannen. Toen ik niet snel genoegd kroop, kreeg ik een harde trap van Mevrouw HILDE.
“Rechtstaan”, beval Mevrouw Meesteres. Ik kreunde terwijl ik overeind kwam en liet me krachteloos vastketenen.
“Benen spreiden en kont achteruit”, zei Mevrouw Meesteres bars. Ik deed wat Ze me vroeg, maar kreeg toch een harde slag op mijn kont met de blote hand van Mevrouw Meesteres, omdat ik niet snel genoeg handelde.
“Zo, laten we eens wat zwepen gaan uitzoeken, liefje”, zei Mevrouw Meesteres (ze kan zo vriendelijk zijn tegen Haar Vriendinnen, ongelofelijk dat ze zo een feeks is tegenover mij, dacht ik).
“Wat denk je, deze? Ik heb ongelofelijk zin in een singletail en misschien de sjambok om zijn kont mee af te werken? Wat denk je HILDE?”
“Ho, ik ga jouw voorstel niet ter discussie stellen, met jouw kennis en ervaring, ik kan nog zo veel van jou leren! Ik geef mijn ogen altijd goed de kost als je aan de slag bent.“
“Ik zou wel eens die lange bullwhip willen proberen. Wil je me hier eens mee leren omgaan? Ik heb er al wel eens één gebruikt, maar ik zou graag zo vaardig worden als jij”.
“Die is wel heel lang om te gebruiken in de Mudroom, alhoewel dat moet wel lukken, dan moet mormel zijn kont maar een beetje intrekken,” gierde Mevrouw Meesteres. “Kont achteruit had ik gezegd” en een eerste bijtende pijn zet zich vast in mijn rechterbil, Mevrouw Meesteres heeft Haar singletail aan het werk gezet. Je voelt het genot van de Vrouwelijke dominantie vibreren in de kamer. En een tweede beet, nu in de andere bil.
“Wat ben jij toch een talent met de zweep”, zegt HILDE bewonderend. Een volgende fluittoon, nu weer de rechterbil, een volgende fluittoon, de linkerbil.
“En nu in het midden”, hoor ik Mevrouw Meesteres Monique roepen en het uiteinde van Haar singletail bijt zich vast tussen mijn benen. Ik gil het uit.
“Hahahaha, in de roos, oh ik kan zo genieten van een perfect uitgevoerde zweepslag”.
“Hoe doe je dat toch?”, zegt Mevrouw HILDE.
“Kijk!” en Mevrouw Meesteres legt Haar singletail in de hand van Haar beste Leerlinge. “Kom naast me staan, hier zo, op die afstand en nu maak je een soepele polsbeweging, je ogen gericht op je doelwit.”
Een zwiep en de signetail zet zich vast in mijn dijbeen. “Ietsje hoger en meer naar het midden. Kijk zo!”
En opnieuw schiet een keiharde pijn tussen mijn benen. “Zag je wat ik deed”, sprak Mevrouw Meesteres tegen Mevrouw HILDE. “En nu jij weer”.
De tip van de singletail knalde nu tegen de binnenkant van mijn dijbeen.
”AAUCCH!”
“Bijna liefje, je kan het!” en weer belandde het tip van de zweep tegen de binnenkant van mijn dijbeen, iets hoger nu. ”Nog iets hoger mikken en iets soepeler vanuit de pols.” Een nieuwe zwiep en een snijdende pijn spleet mijn kontgaatje. “In de roos!”, schaterde Mevrouw Meesteres. “Kont achteruit” en een nieuwe streep pijn. En nog één, soms belandde het uiteinde in mijn kont, soms tegen mijn ballen, maar ongeacht waar de zweep belandde, pijn deed het!
“Wat is dit toch leuk, zo een mormel kunnen afranselen” (ik laat in het midden wie die uitspraak deed)
“Yihaah, en nu alle twee tegelijk. Eén, twee, drie, hop!” Bijna tegelijkertijd beten de twee zwepen zich vast in het zachte vlees van mijn bilspleet. “En nog eens. Eén, twee, … STIL BLIJVEN STAAN, MORMEL EN JE KONT GOED ACHTERUIT of we hangen een paar kilogram gewichten aan je ballen, zodat je zeker stilstaat”. Mevrouw Meesteres kennende wist ik goed dat dit geen ijdele woorden waren. “Eén , twee, DRIIIIEEEE!”
“Wist je dat mormel wild wordt van rijlaarzen, HILDE?”
“Dat verwondert mij een beetje, het lijkt me eerder een mormel dat wild wordt van pumps, willen we eens testen?"
“Hou jij je rijlaarzen aan, dan ga ik een paar pumps halen”, zegt Mevrouw HILDE. Ze verlaat de kamer en ik blijf alleen achter met Mevrouw Meesteres.
“Ik ga die sjambok nog eens een keertje proberen”, lacht Ze gemeen en komt naar me toe. “Kont achteruit.”
Ik denk niet dat ik ooit al zo een afranseling heb gekregen. Mevrouw Meesteres ging er vol tegenaan, Ze genoot, dat proefde je in de pijn, mijn kont moest er intussen bont en blauw uitzien en Ze bleef maar doorgaan. Mevrouw HILDE was intussen weer binnengekomen en zag Mevrouw Meesteres tekeer gaan. “Maar liefje toch, jouw mormel gaat drie dagen niet kunnen zitten!“
“Dat is toch mijn probleem niet, HILDE. Het hoeft niet op een zitbankje te zitten, het is mijn zitbankje”, proestte Mevrouw Meesteres het uit.
“Maak je het even los zodat we de laarzentest kunnen doen?” Mevrouw HILDE maakte mijn boeien los en nadat ik opnieuw op handen en voeten zat, gidste Mevrouw Meesteres mij onder de stimulans van een rijzweepje naar een andere kamer waar twee comfortabele zetels naast elkaar waren opgesteld. Mevrouw HILDE en Mevrouw Meesteres namen naast elkaar plaats. Mevrouw Meesteres rinkelde een belletje en onmiddellijk kwam slaaf ? binnen.
“U heeft gebeld, Mevrouw Meesteres?“
“Tweemaal thee, slaaf.”
“Tot Uw dienst, Mevrouw Meesteres” en weg was hij.
“Zo, mormel, laat eens zien hoezeer je van mijn Rijlaarzen houdt, kom dichterbij. Benen wijd als je voor me zit, klaar om wat je dierbaar is te offeren!” Mevrouw Meesteres tikte lichtjes met de tip van Haar Rijlaars tegen mijn ballen. “Er zit niet veel leven in, winden mijn Rijlaarzen jou niet op, mormel?”
“Jawel, Mevrouw Meesteres. Zeker Mevrouw Meesteres”.
“Lieg niet” en nu trapte Mevrouw Meesteres iets harder. “Kus mijn Laarzen, ik wil je liefde voor mijn Laarzen voelen door het leer heen. Harder kussen. Wee je ballen als mijn Rijlaarzen boos worden en een eigen leven gaan leiden. Harder, ik wil je tong voelen, mormel. Ik wil je eerbied voor MIJ en MIJN RIJLAARZEN voelen. HILDE, geef je het nog wat slagen met je zweep? Ik voel niets van eerbied!”
Mevrouw HILDE stond op, ging achter me staan terwijl ik snikkend de Rijlaarzen van Mevrouw Meesteres kuste en liet aan een hels tempo Haar cravache Haar werk doen. Mevrouw Meesteres gromde van genot. “Goed HILDE, geef het er van langs. Harder HILDE, harder! Lik mijn Laarzen, mormel. Laat zien waarom ik gelijk had jou uit die kennel te halen. Stop even HILDE, ik heb nog een ideetje.”
“Ik ben benieuwd, maar jouw pretoogjes beloven niet veel goeds voor jouw mormel.”
“Ik heb de sleutels van de manege en ik denk niet dat er vanavond nog iemand aanwezig zal zijn.”
“Wat ben je dan van plan?”
“Dat zal je wel zien, maar het wordt zeker leuk!. Ga je ruiterspullen alvast halen en gooi ze maar in mijn wagen. Mormel, hiel!”
Ik volgde mijn Mevrouw Meesteres die naar buiten stapte. Ze opende de kofferbak van Haar terreinwagen en beval me in te stappen. Ik aarzelde, wat me opnieuw een kennismaking met Haar cravache bezorgde. Ze sloot de koffer en ik hoorde Haar zeggen: “Stap in HILDE, let’s have some fun.”
Ik lag zeer oncomfortabel in de kofferbak terwijl Mevrouw Meesteres snel optrok. Wat was ze nu weer van plan, dacht ik, als dit maar goed afloopt. Boven het geluid van de optrekkende motor hoorde ik Mevrouw HILDE zeggen: “jouw fantasie is toch echt keer op keer zo spannend, Monique! Pas op een verkeersdrempel!” Ik had het gevoel dat deze woorden alleen maar een impuls gaven aan Mevrouw Meesteres om nog wat meer gas te geven. Ik wipte omhoog in de kofferbak en stootte mijn hoofd.
“Ik denk dat er iets los ligt in de kofferbak”, zei Mevrouw Meesteres lachend.
“Misschien moeten we het vastleggen”, zei Mevrouw HILDE. “Monique, Heb je er nooit aan gedacht zo een hondenkooi te kopen voor in de wagen? Zou wel makkelijk zijn als je het eens wil uitlaten op de heide.”
“Ik word helemaal nat van het idee dat er iets levends in mijn kofferbak ligt, HILDE!”
“Wat wil je er eigenlijk mee doen in de manege?”
“Dat zal je wel zien, denk dat het leuk wordt voor ons beiden. Heb je al eens met een lasso geworpen?”
“Neen, nog nooit gedaan. Twee cowgirls. Yihaaa! Ik ben wel nog altijd niet overtuigd of je met dat mormel op termijn iets kunt aanvangen, jouw standaarden zijn zo hoog en je bent zo compromisloos. Ik heb er nog steeds geen goed gevoel bij dat het jou tot jouw voldoening zal kunnen dienen, zelfs nu mijn oordeel na zijn 2 vakantieperiodes bij mij iets milder is geworden”, sprak HILDE.
“Tsja, je heb misschien wel gelijk. Ik bekijk het wel, het ligt nu al lang aan mijn voeten en ik laat het graag wat spartelen, een beetje mindfuck. Ha, we zijn er”. Ik hoorde de motor afzetten , twee portieren dichtslaan en even later ging de kofferbak open.
“Is mormeltje niet te veel dooreengeschud? Oh, het ziet er een beetje ongelukkig uit. Is wel schattig zo een weerloos mormeltje. Kijk eens wat ik voor je heb?” vroeg Mevrouw Meesteres en Ze haalde een plastic piepkuiken te voorschijn. “Voor mijn mormeltje, ja. En wat zegt het mormeltje dan?”
“Woef, woef”
“Ja! Mormeltjes zeggen ‘woef woef’, hè? En laat het kuikentje eens piepen … goed zo, flink mormeltje.”
“Liefje, stop , ik moet in mijn broek plassen van het lachen.”
“Hou dat toch nog maar even op voor straks”, antwoordde Mevrouw Meesteres. “Kom, mormeltje. Uit de kofferbak!”
Ik kroop er uit en Mevrouw Meesteres deed me een halsband om een lijnde me aan de ketting. “Je kuikentje goed in je bek houden, mormel. Hiel!”
Ik volgde Mevrouw Meesteres, we waren inderdaad aangekomen bij een manege. Behalve de wagen van mijn Eigenares stonden geen andere wagens op de parking.
“Je had gelijk, er is niemand vanavond.”
“Neem je effe de leiband over, HILDE en begeleid mormel naar de piste. Ik haal intussen de paarden.”
Reactie plaatsen
Reacties