Parkeerplaats 7

De lucht was grijs toen ik uit de auto stapte. Mijn hart klopte snel, mijn handen trilden, terwijl ik het kleine envelopje pakte waarop haar naam in sierlijke letters stond geschreven. “Parkeerplaats 7”, had ze gezegd. Zeven minuten lopen naar het café, waar ik haar voor het eerst écht zou ontmoeten.

Half twee. Ik was op tijd ter plekke, zoals mij was opgedragen. Op mijn knieën, het hoofd gebogen, starend naar de grond. Mensen liepen langs, sommigen wierpen een korte, verbaasde of minachtende blik in mijn richting, anderen deden alsof ik er niet was.

Ik zag haar niet, maar ik voelde haar naderen. De spanning in de lucht veranderde, alsof alles ineens op zijn plaats viel.

Ze zei niets. Ik kreeg geen groet, maar ik rook een geur… haar geur. En rook iets anders: de geur van gedragen sokken die ze vannacht had gedragen. Die sokken had ze meegenomen en gingen nu zonder waarschuwing mijn mond in. Een stuk ducttape hield ze op hun plaats. Ze nam de envelop met mijn geld en telde de euro’s, zonder me aan te kijken, zonder te spreken.

Ze draaide zich naar mij en boog iets naar voren. Ze keek letterlijk en figuurlijk op mij neer.

‘Ik ben jouw nieuwe baas. Ik ben jouw Meesteres. Vanaf nu heb jij niks meer te zeggen.’

Ik voelde iets in mij breken, maar tegelijk bloeide er ook iets op. Alles klopte: de hele setting, haar optreden en mijn gevoel.

Ze leidde me richting een afgelegen stukje bos, buiten het zicht van de buitenwereld.

‘Hier mag niemand ons zien,’ zei ze zacht, bijna teder.

‘Open je mond.’

Ik moest het ducttape zelf van mijn gezicht rukken, de sokken uit mijn mond halen en daarna reikte zij mij een stuk zeep en een flesje water aan.

Een test. Een les. Ik moest mijn mond, mijn lippen, mijn tong, mijn keel wassen, zorgvuldig wassen.

Pas toen zij tevreden was, mocht ik haar laarzen kussen. Mijn lippen vonden het leer, koud en vochtig van de ochtenddauw. Haar stem gleed langs mijn rug als zacht fluweel met gehard staal.

Ze haalde een halsband uit haar tas. Een halsband van zwart leer, met een eenvoudige gesp geen tierelantijntjes. Ze bevestigde hem strak, net zichtbaar onder mijn jas.

‘Zo. Nu hoor je zichtbaar bij mij.’

We liepen samen naar het café. Ze commandeerde mij een broodje kaas en een glas water te bestellen. Zelf nam ze een driegangenmenu. We nuttigden onze maaltijd zonder een woord te wisselen. Iedereen mocht zien dat zij mijn Meesteres was, dat ik haar sub was. Iedereen moest het weten.

Na het eten dwong ze me om meer geld te pinnen. Ze gaf geen uitleg, ze gaf alleen bevelen.

‘Ik verwacht je over een uurtje bij mijn stal,’ zei ze. ‘Het is een half uur rijden. Je mag mij niet volgen. Ik stuur een locatie naar je telefoon’

Op de parkeerplaats wachtte ik weer. Mijn knieën voelde rauw, mijn adem was kort door de strakke halsband. Mijn autosleutels en persoonlijke spullen had ik in het kluisje gelegd, zoals mij was bevolen. Het wachten duurde lang, mijn knieën deden steeds meer pijn.

Eindelijk hoorde ik haar auto aankomen en meteen voelde ik geen pijn meer … ik voelde alleen nog maar mijn bestemming.

Ze stapte uit in paardrij-outfit. Ze was mooi, zelfverzekerd, ongenaakbaar. Ze klikte een hondenriem aan de halsband.

‘Kleed je uit. Doe dit jurkje aan. Lik mijn laarzen.’

Ik gehoorzaamde, onmiddellijk, onvoorwaardelijk, alsof ik nooit anders gewend was geweest.

Wat volgde was werk, straf, discipline, gehoorzaamheid — en volledige overgave. Elke zweepslag die ik kreeg, elke opdracht die zij gaf, elk woord dat ze sprak, leidde mij verder van wie ik ooit was geweest en bracht mij dichter naar wie ik altijd had moeten zijn.

Toen ze me wegstuurde — in het jurkje, met mijn gewone kleding in een tas — klonk haar stem scherp, helder.

‘Omkleden doe je onderweg. Denk maar goed na over je fouten, nietsnut.’

En ik deed wat me gezegd werd. Ik dacht na over mijn fouten, ik bedacht dat ik beter moest gehoorzamen, harder moest werken, mijn taken sneller en zorgvuldiger moest uitvoeren, mij aan de regels van mijn Meesteres moest houden en zuinig moest leven, zodat ik een volgende keer meer geld voor mijn Meesteres kon meenemen.