So close, yet so far away

daar zit ik dan, met het gezicht in de matineuze zonnestralen, om 20 voor 10, op een bankje voor het NS-station in een mij onbekende stad.  ik voel me ontspannen, zoals ik me de vorige dag, gedurende de lange reis hierheen ook ontspannen voelde. er kan niets mis gaan. ik heb mij (denk ik) goed voorbereid op de eerste real-life ontmoeting met Mevrouw, de betoverende Meesteres Vesta. ik ben op tijd en mijn lijf is schoon en netjes geschoren (regel 1). ik heb alle 13 regels voor Vestique-slaven in mijn hoofd geprent en heb mij voorgenomen mij strikt aan die regels te houden. ik zal alles wat Mevrouw met mij wil doen, onderdanig laten gebeuren. ik ben immers haar willoos speelgoed.

voor, tijdens en na het ontbijt stuurde Mevrouw mij berichten over hoe ik, waar ik, wanneer ik voor Haar op dat bankje zou moeten zitten, wachtend op Haar, wachtend op wat zou gebeuren. nu zit ik daar en ik kijk nog een keer op mijn horloge, het is bijna 10 uur. ik buig mijn hoofd, ik kijk naar de straattegels voor mij. Mevrouw laat niet lang wachten op zich wachten. van rechtsachter nadert Zij het bankje en onwillekeurig kijk ik opzij. Zij blijft staan en zet haar tas voor mijn voeten op de grond.

“Euh! Dat is streepje één!”

het oorstrelende geluid van Haar zoetgevooisde stem doet mijn lichaam tintelen. één streepje voor mijn eerste fout. ik heb inderdaad een fractie van een seconde naar Haar gekeken, ik heb een glimp van Haar betoverende gezicht gezien. Meesteres Vesta, wat is Zij een allemachtig prachtige Vrouw!

“Lekker zonnetje, hè?”

ik antwoord beleefd, nederig en onderdanig; ik antwoord bevestigend.

“Had ik jou toestemming gegeven om te spreken? Streepje twéé!”

ik houd mijn mond en staar naar de straatstenen voor me.

“Dit is niet het bankje dat ik bedoelde. Dat is dus streepje drie! Pak mijn tas en volg mij.”

regel 6, de etiquetteregels avant la lettre. Mevrouw loopt voor mij uit, ik volg Haar op een staplengte achter Haar, met Haar tas in mijn hand. ik kijk naar Haar hooggehakte schoenen, Haar in een het zwart gehulde kuiten, dijen, billen en rug. Mevrouw gaat zitten, op Haar bank. ik blijf braaf staan, omdat Mevrouw mij geen toestemming heeft gegeven om te gaan zitten.

“Dit is het bankje dat ik bedoelde. Ga zitten.”

weer ga ik de fout in. ik bedank Mevrouw, omdat Ze mij het juiste bankje heeft gewezen, omdat ik mag gaan zitten.

“Moeilijk hè, geen antwoord mogen geven, niet mogen reageren. Dat druist tegen je opvoeding in, hè? Streepje vier! als je zo doorgaat, overleef je deze dag niet.”

zwijgend zit ik naast Mevrouw, met mijn hoofd gebogen, mijn blik omlaag gericht. ik concentreer me op de neuzen van Haar schoenen. mijn goede voornemens ten spijt scoor ik nog meer streepjes, terwijl Mevrouw tegen mij spreekt en ik mijn lippen niet op elkaar kan houden.

mijn lippen, mijn mondhoeken vormen een brede glimlach. niet vanwege mijn fouten of vergissingen, maar omdat ik mij op mijn plek voel, onder de hoede van Mevrouw, onder de leiding van Mevrouw, Meesteres Vesta. ik kan me niet herinneren ooit eerder zo bewust gelukkig te hebben geglimlacht.

Mevrouw heeft iets voor mij meegenomen, een cadeautje in een zwart doosje, een CB (chastity belt, cockcage).

“We gaan dadelijk naar jouw hotel. Daar bestellen wij iets te drinken. Zodra wij besteld hebben, breng je mijn tas naar je kamer. Je doet daar de CB om. Je stuurt mij een foto van jouw in de CB opgesloten pik en pas als ik opdracht geef, haast je je terug naar het restaurant. Hopelijk is jouw koffie geen ice-coffee geworden, tegen de tijd dat je tegenover mij plaats neemt.”

ik moet op mijn lippen bijten om mijn dank en mijn instemming te onderdrukken. eenmaal op mijn hotelkamer laat ik snel mijn pantalon op mijn enkels zakken, mijn short natuurlijk ook. de CB-set geeft keuze uit verschillende ringen, ik heb snel de best passende gevonden. ik ben gewend een ring om mijn scrotum te dragen, het opsluiten van mijn pik in de CB kost niet veel moeite, weinig tijd. ik stuur een foto van het resultaat naar Mevrouw en Mevrouw antwoordt meteen, dat ik naar Haar moet komen, naar Haar en naar mijn koffie.

“Dat ging snel. Je koffie is nog warm.”

ik kijk met gebogen hoofd naar de koffie. ik roer met een lepeltje de suiker door mijn koffie. ik schuif de sleutel van het slotje van de CB naar de overzijde van de tafel.

“Jij bent wel goed van vertrouwen. Zit de CB lekker?”

ik zit met gebogen hoofd en zwijg. ik mag immers niet kijken, ik mag immers niet spreken!

“Je mag nu kijken, je moet nu antwoorden.”

er ontspint zich een kort gesprek over de lange reis hierheen, over of ik niet bang ben mij met Haar in het openbaar te laten zien, om met over duidelijke bedoelingen een kamer in dit hotel te boeken. ik voel me nog steeds ontspannen, wat andere mensen denken interesseert mij niet. ik moet opletten op mijn toon, die mag niet amicaal worden. en … ik kan niet kijken, hoewel ik mag kijken.

achteraf bezien is het mijn grootste fout van die dag, dat ik niet (of althans te weinig) kijk, niet zie, niet geniet van alle schoons voor mijn ogen. mijn gedrag, mijn doen en mijn laten waren te veel voorgeprogrammeerd op (zonder toestemming) niet kijken en niet spreken.

tot mijn schrik, tot mijn schaamte, rekent Mevrouw haar thee en mijn koffie af. Uit de hoogte, dominant en niet veel goeds voorspellend, negeert Mevrouw mijn protesten. ik scoor het zoveelste streepje, het zoveelste minnetje op Haar scorelijst.

eenmaal op de hotelkamer vraagt Mevrouw naar mijn taboes. eigenlijk heb ik geen taboes, maar vanwege mijn chronisch hartfalen noem ik electro-play en breath-controle. Mevrouw begrijpt dat, Mevrouw Meesteres Vesta begrijp alles.

nadat Mevrouw de (on)mogelijkheden voor Haar spel in deze ruimte in kaart heeft gebracht, beveelt Zij mij muziek aan te doen en een striptease act voor Haar op te voeren. onzeker of ik zo’n act wel kan, naar tevredenheid van Mevrouw kan uitvoeren, probeer ik er het beste van te maken.

“Het valt niet tegen. Ziet eruit alsof je wel vaker zo’n act hebt gedaan. Pak mijn tas uit, stel alles tentoon op die tafel.”

naakt (maar zonder me te schamen, zonder me ongemakkelijk te voelen, vol vertrouwen in Mevrouw en Haar Female Supremacy), naakt voor Mevrouw, naakt voor Meesteres Vesta stal ik de inhoud van die tas op tafel uit: floggers, paddles, zweepjes, buttplugs, glijmiddel, sounds/dilators, ontsmettingsmiddel, huishoudfolie, blinddoek/masker, jurkje, hesje, rokje, highheels, massageolie. ik ben ongetwijfeld een of meer items vergeten te vermelden.

“Op de hocker.”

eerst op all fours (houding tafel). Mevrouw wijst naar beneden, naar haar voeten, haar high heels, naar de grond.

“Regel 2.”

ik moet Mevrouw op nederige wijze begroeten, maar ik wil regel 4 niet overtreden (zonder Haar uitdrukkelijke toestemming mag ik Haar niet aanraken). ik kus dus haar high heels, ik lik de hakken en de zolen, om mijn onderdanigheid aan Mevrouw te bewijzen.

daarna op mijn knieën (houding kniel). Mevrouw verpakt mijn in de CB opgesloten pik met huishoudfolie en doet het masker voor mijn ogen.

“Heb jij je tepelklemmen bij je?”

weer een streepje. Mevrouw weet dat ik over gemene en heel gemene tepelklemmen beschik. toen ik mijn reistas inpakte, heb ik kennelijk de verkeerde afweging gemaakt. in de toelichting van regel 9 staat dat ik niet mag manipuleren, mag bedelen om te krijgen wat ìk wil. daarom besloot ik geen van mijn speeltjes in mijn reistas in te pakken, mee te nemen.

“Dan maar zo!”

Mevrouw neemt mijn tepels om beurten tussen de vingertoppen, vervolgens tussen de nagels. de nagels, Haar scherpe priemen in mijn tepels, striemen in de huid van mijn borsten. alleen al dit moment maakt de lange reis naar hier meer dan de moeite en de tijd waard. ik voel me werkelijk aan Mevrouw overgeleverd, volledig in Haar macht.

“Laat horen dat je de Vestique-regels kent.”

ik zeg de regels op, maar heb een variatie op regel 13 in petto. dit had heel verkeerd kunnen aflopen, maar gelukkig kan Mevrouw mijn humor waarderen.

“En nu omgekeerd, van laatste naar eerste.”

ik ken de Vestique-regels goed. ook omgekeerd zeg ik de regels netjes op.

“Jammer. Je kent de regels goed. Daar valt voor mij weinig plezier aan te beleven.”

de scherpe nagels van Mevrouw glijden opnieuw over mijn tepels, mijn borsten en mijn buik. ik mag niets hopen, ik heb geen wensen, maar het zou mooi zijn als er morgen nog striemen of zelfs littekens te zien zijn.

ik zie niets, maar Mevrouw heeft plaats genomen op het bed. ik moet mij (nog steeds op de hocker) naar Haar omdraaien en mijn handen (zoals in houding bedien) aan Mevrouw aanbieden. Mevrouw giet massageolie op mijn handpalmen, legt Zich op Haar buik.

“Masseren. Mijn benen.”

ik begin met masseren. ik ben geen masseur, ik ben te voorzichtig, ik masseer te teder en te zachtaardig.

“Harder!”

ik doe mijn best om krachtiger te masseren, ik dien immers tot Haar gemak en Haar plezier. ik moet krachtiger masseren, vanaf Haar hielen tot en met Haar dijbenen. Mevrouw beveelt mij beter mijn best te doen, nog harder en krachtiger te masseren. regel 4 schiet mij nog eens door het hoofd.

“Moeilijk hè, om de grens tussen benen en billen te onderscheiden.”

anders dan ik begrijp, moet ik ook de goddelijke billen van Mevrouw, Meesteres Vesta meenemen in de massage. dat is een grote en bovenal onverwachte eer. om ook de billen goed te kunnen masseren moet ik mij iets verder voorover buigen en raken de prachtige voeten van Mevrouw mijn ballen. een positieve schok schiet door mijn lijf. het is zo lang, zoveel jaren geleden, dat mijn ballen door de edele voeten van een aanbeden Meesteres zijn aangeraakt. dit mag van mij uren duren, dit mag pijn doen, mijn ballen zijn immers het speelgoed van Mevrouw.

maar het duurt geen uren. het is mijn beurt om op het bed plaats te nemen, eerst op mijn buik, met de benen en de armen wijd. het is tijd voor de floggers en de paddles. Mevrouw leeft zich uit op mijn rug en mijn billen en mijn benen.

“Hoeveel streepjes heb je verzameld? Hoeveel klappen zal ik je per streepje geven? En vergeet niet mee te tellen! Ik begin opnieuw.”

Mevrouw slaat hard en vooral de klappen de paddle op mijn billen doen pijn. ik hoop dat mijn billen rood kleuren, het zou mooi zijn als er blauwe plekken zullen ontstaan. tussendoor gebruikt Mevrouw haar nagels om over mijn rug en mijn billen te krassen.  Mevrouw slaat  hard en het handvat van een van de floggers breekt af. ik moet omdraaien, op de rug liggen, zodat Mevrouw mijn dijbenen, mijn buik en mijn borsten onder handen kan nemen. op dat moment maak ik een telfout.

“O? Kun jij niet eens goed tellen? Moet ik helemaal opnieuw beginnen?”

na 500 klappen denk ik dat ik even mag uitblazen, maar Mevrouw heeft nog iets voor mijn voeten in petto.

“O, je kunt niet tegen kietelen?”

Mevrouw lacht, maar het blijft niet bij kietelen. de paddle klapt op mijn voetzoelen, steeds harder, 49 keer. pijnlijk, maar dat zal ook de bedoeling van Mevrouw zijn.

het masker gaat af, het folie en de CB moeten af.

“Had jij toestemming om te gaan lekken? Nou ja, de sounds gaan misschien wel makkelijker je urethra binnen.”

Mevrouw neemt een dilator met een grotere maat dan ik dacht aan te kunnen, maar Mevrouw hanteert de sounds bedreven. er is één plekje waar de dilator iets minder gladjes passeert, maar verder is Mevrouw tevreden over dit onderdeel van Haar speelgoed. dat Haar speelgoed geen erectie vertoont, kan Mevrouw minder bekoren. Zij haalt daarom een koord tevoorschijn, een lang, okergeel/lichtbruin koord, een koord om mijn geslachtsdeel mee af te binden.

Mevrouw weet van mijn erectiestoornis, Mevrouw weet dat een koord kan helpen een erectie te krijgen en te behouden. Mevrouw weet hopelijk ook dat dat koord bij mij extra strak moet, dat mijn geslachtsdeel heel strak moet worden afgebonden. Zij heeft mijn filmpjes gezien, Mevrouw weet dat mijn pik stijf kan worden.

Mevrouw commandeert mij naar de muur, daar kussen op de grond te leggen, op kop op mijn schouders tegen de muur te gaan, in de houding die Zij later cum shot zal noemen. Mevrouw helpt mij om die houding in te nemen, alleen was mij dat niet gelukt.

“Aftrekken!”

Mevrouw staat boven mijn hoofd, haar hakken priemen afwisselend in mijn armen, mijn borst en mijn buik. ik rek mij af, ik hoop dat die erectie komt, ik trek mij af en weet dat ik ook zonder erectie kan klaarkomen.

“Ik zou zomaar in je mond kunnen … en jij zou zomaar in je mond kunnen …”

deed Zij dat maar, liet Zij haar goddelijke speeksel maar in mijn inmiddels wijd opengesperde mond druipen. ik zou het met de grootst mogelijke nederigheid, onderdanigheid aan Mevrouw, aan Meesteres Vesta doorslikken. voor mijn zaad geldt soortgelijks, zij het dat mijn erectie en een orgasme mijlenver verwijderd lijken.

op bed dan maar? ik moet op mijn rug, ik moet doorgaan met aftrekken, terwijl Mevrouw Meesteres op Haar knieën boven mij plaatsneemt. Haar ogen zijn gericht op mijn pik, op mijn pikje, op mijn dienst weigerende pink. ik doe mijn best, ik trek nog sneller, maar ik word afgeleid door het uitzicht op de prachtige billen van Mevrouw, op Haar slipje, waarachter Haar goddelijk vagina verscholen is.

“Jammer dat je breath-control op je lijstje met taboes hebt staan, hè?”

mijn hoofd ontploft door alle gedachten, alle emoties, alle spijt, alle herinneringen, alle hoop, alle schaamte. ik zeg niets. ik staar naar het waanzinnige uitzicht, ik voel bijkans de nabijheid van de goddelijke vagina van Mevrouw, de zie de buitenste randen van Haar betoverende schaamlippen net buiten het slipje. ik durf niets meer, behalve te kijken, behalve te hopen dat Mevrouw zich alsnog een paar centimeter verder laat zakken.

“Stop maar.”

Mevrouw maakt het koord los, constateert dat mijn pik ijskoud is en beveelt mij de CB weer om te doen. de buttplug is aan de beurt. Mevrouw heeft de plug een condoom omgedaan, van glijmiddel voorzien. de plug gaat redelijk makkelijk naar binnen, maar (om voor mij onverklaarbare redenen) doet die plug ergens in mijn holletje pijn. wellicht zit er een wondje of een litteken. Mevrouw beveelt mij daarom om de buttplug weer uit mijn holletje te verwijderen.

“Ga je douchen!”

mijn conditie laat te wensen over, ik ben uitgeput. ik ben buiten adem en loop (door de slechte doorbloeding in mijn kuiten en voeten) kreupel achter Mevrouw aan. Mevrouw besluit daarom niet verder de stad in te lopen, terug te gaan naar het hotel, om daar iets te eten en te drinken.

ik praat teveel en ik kijk te weinig. ik praat, hoewel ik juist wil luisteren naar Mevrouw, weten wie Zij is, hoe Zij is, wat Zij wil. ik kijk niet, hoewel ik de goddelijke verschijning, de weergaloze schoonheid van Mevrouw Meesteres op mijn netvlies zou willen etsen.

samenzijn met Mevrouw voelt zo vertrouwd, alsof ik Meesteres Vesta al jaren ken, alsof Zij al heel lang mijn Meesteres is. ik voel me ontspannen, hoewel ik op sommige punten graag iets beter had willen presteren, voor Haar, voor Mevrouw, voor Meesteres Vesta.

op mijn vraag zegt Mevrouw Meesteres Vesta dat ik Haar voor een eerste keer niet ben tegengevallen.

om de files althans een beetje voor te zijn, vertrekt Mevrouw bijtijds naar Haar auto, op weg naar Haar huis. Zij heeft mij de opdracht gegeven om aanstekingen te maken van mijn dag met Haar, mijn dag onder Haar hoede, onder Haar leiding. Mevrouw heeft mij bevolen meteen nadat Zij uit het zicht is verdwenen te beginnen; met pen op papier te schrijven. het uitwerken van die aantekening komt later wel, heeft Mevrouw, Meesteres Vesta gezegd.

ik zie Haar gaan, ik kijk Haar na tot Ze uit het zicht is verdwenen. het voelt alsof de tijd stilstaat, alsof de aarde niet meer draait.

ik ga schrijven, zoveel mogelijk herinneringen vastleggen en daarna eten, meer schrijven en slapen. de volgende ochtend stuurt Mevrouw mij een bericht, dat ik de CB mag afdoen. ik voel een paar tranen in mijn ooghoeken branden. door mijn geslachtsdeel uit de CB te bevrijden, is het evenement, is de sessie met Meesteres Vesta echt voorbij.

na het ontbijt haast ik mij naar de trein, in de hoop dat ik ’s middags de veerboot haal en niet pas ’s avonds laat thuiskom. maar zelfs dan, zelfs als ik de middagboot zou missen, mijn reis was de tijd en de moeite voor de volle honderd procent waard gebleken. als Mevrouw mij een bericht zou sturen dat ik over een week weer naar Haar moet komen, zodat Zij met mij kan spelen, zou ik mijn reistas onmiddellijk met schone kleren vullen, zou ik onmiddellijk weer de boot en een hotel boeken.