Het is donderdag en ik slenter doelloos, maar opgewekt de stad. Ik heb zojuist succesvol een opdracht bij een grote klant afgerond en dat stemt mij blij. Inmiddels, rond het middaguur, heb ik aardige trek. Lopend langs paar restaurants, bestudeer ik de geafficheerde menu’s. Zoiets als kipsaté of een Kwekkeboom-kroket zou nu wel smaken.
Ik blijf staan bij een restaurant dat, ondanks het vroege uur, al tamelijk vol zit. Het lijkt me wel wat. Bij de ingang hangt een nogal directief bordje: “hier wachten, wij brengen je naar je tafeltje’’. Terwijl ik bij dat bordje wacht, kijk ik door het etablissement en zie ik nog enkele vrije tafeltjes. Behalve vrije tafeltjes zie ik ook een dame. Ze zit alleen aan haar tafeltje en ze ziet er mooi uit in die zwarte blouse en spijkerbroek, terwijl ze haar broodje kroket aan het verslinden is. Zij lijkt een zelfverzekerd en hautain roofdier. Een prachtig plaatje.
Vanachter haar broodje kroket, kijkt zij achteloos rond en haar blik valt op een ronddwalende man, keurig gekleed in een op maat gesneden business kostuum. Zij ziet onmiddellijk dat zij zijn aandacht trekt. Dat vind ze fijn, het mooiste dat er is. Ze zal eens kijken wat ze met die aandacht kan. Het is een leuke man. Hij oogt enerzijds zelfverzekerd, maar anderzijds onzeker. In elk geval komt hij niet over als een vrouwenverslinder die weet waar hij mee bezig is. Hij is een beetje verlegen, hij weet niet goed wat te doen en zo ziet zij haar prooien het liefst.
Mijn introverte ik hoopt dat ik naar een tafeltje ver van die prachtige dame zal worden geleid. Maar de serveerster heeft daar andere ideeën over en begeleid mij naar het tafeltje rechts van haar. Ik knik even uit beleefdheid en ga dan geconcentreerd mijn berichten op mijn mobile lezen.
Alsof het zo moet zijn, wordt deze man naar de tafel naast haar gedirigeerd. Hij knikt beleefd en charmant. Maar hij kijkt vervolgens erg snel weg. Haar vermoeden is bevestigd en zij opent haar zeer subtiele aanval …
“Zou ik misschien het zout van u mogen lenen?”, vraagt ze. Ze ziet hem verward kijken. Wellicht omdat er op elke tafel zout en peper staan, dus ook voor haar neus. Zij ziet die potjes op haar tafel natuurlijk ook wel, maar met haar vraag maakt zij wel duidelijk, dat zij op zijn aandacht uit is.
Ik vraag de dame of het zout op mijn tafel van een specifiek ander merk is dan wat er op haar tafel staat. En zij antwoordt dat het zout vast beter smaakt als het van mij komt dan het zout dat zij koud en liefdeloos op haar tafeltje heeft staan.
Verbaasd vraag ik me af waarom die serveerster mij naast een dichter heeft gezet.
Plichtsgetrouw geef ik mijn zout aan haar door en vervolgens duik in de menukaart.
Zij lacht in zichzelf. Deze man is duidelijk al snel gechoqueerd en uit het veld geslagen door haar vrij directe en onverwachte benadering. Zij lacht, omdat dit haar meest favoriete, haar liefste manier van handelen is. En ze is nog lang niet klaar met hem.
Mijn introverte ik hoopt dat ze me nu met rust laat. Ik heb geen idee hoe ik met deze situatie en deze vrouw om moet omgaan. Maar goed, ik kom hier om iets te eten en ik denk dat ik de Kwekkeboom-kroket ga bestellen.
Hij staat op en gaat naar het toilet. Haar ogen volgen hem nauwgezet. Het liefst had zij hem een opdracht meegegeven om voor haar uit te voeren. Maar zij weet dat zij het met deze man voorzichtiger moet aanpakken, om te voorkomen dat hij huilend naar buiten vlucht en zij hem nooit meer terug zal zien. Deze man is dit echt niet gewend. En dat maakt het voor haar natuurlijk heel veel leuker en interessanter.
In het toilet overdenk ik deze, voor mij geheel nieuwe, situatie. Nooit eerder heeft een vrouw in een restaurant mij om zout gevraagd. Er heeft ook nog nooit iemand de weg aan mij gevraagd. Ik vind afstandelijkheid makkelijk. Ik wil met rust gelaten worden. Maar die muts aan dat tafeltje naast mij, zij heeft wel iets mysterieus, iets dat mij intrigeert.
Hij behoudt bovenmatig afstand tot haar. Zij weet dat dat een slecht idee is, maar hij weet dat niet. Ware hij ingegaan op haar avances, zoals menig man zou doen, dan was zij allang op hem afgeknapt en had zij hem met rust gelaten. Juist de innerlijke strijd die zij aan hem kan zien, boeit haar: enige interesse, maar niet wetend hoe ermee om te gaan. Of er juist wel in willen meegaan, maar ook niet helemaal kunnen loslaten dat zijn interesse door haar is gewekt, dat is precies het soort prooi waar zij graag op duikt. Het gaat toch om de jacht, niet om de vangst? Dus als er niets te jagen was, anders dan een kadaver dat al ligt te wachten, dan zou haar interesse nooit worden gewekt. Dit exemplaar echter, hij is zwaar de pineut, concludeert zij.
Ik ga terug naar mijn tafeltje. Zij zit er nog. Het is kennelijk een groot broodje kroket of zij is een zeer trage eter.
Ik wenk de serveerster en bestel ook een broodje kroket. Ze inspireert me blijkbaar. Gewoon omdat ik er zin in heb, bestel ik bij mijn broodje, godbetert, een ‘’pinot grigio’’.
Ik kijk af en toe heimelijk opzij, naar die prachtige dame. Heimelijk, typisch voor iemand met een zwak mannelijk karakter. Ze ziet er als een straffe tante uit, die dame; niet eentje om zonder handschoen aan te pakken.
Nu bestelt hij ook nog haar favoriete drankje, haar wijntje, haar “pinot grigio”. Zij kan natuurlijk niet achterblijven en bestelt ook een glaasje van die heerlijke wijn. Het is een mooie eigenschap van het Belgische volk, een wijntje drinken bij de lunch. Die Belgen kijken niet op de klok als ze wijn bestellen. En het maakt ze stukken losser. Zij is nu echt heel benieuwd waar dit met hem toe kan leiden/lijden. Haar vingers glijden in haar decolleté en strelen langs haar borsten. Ze kijkt hem strak aan.
Ik kijk haar kant op en verslik me in een hap van mijn broodje. Ze streelt haar prachtige borsten en ze kijkt mij ogenschijnlijk onschuldig maar tegelijkertijd zeer doordringend aan. Dit is meer dan ik verdragen kan. Er gaat een schok door mijn lijf, een stroomstoot van opwinding en schrik. Haastig wend ik mijn blik van haar af. Snel neem ik een te grote slok van mijn wijn en wederom verslik ik mij.
Er verschijnt een minzame maar ondeugende glimlach op haar gezicht. Ze streelt haar lippen met de middelvinger van haar rechterhand en tegelijkertijd trommelt ze met de lange, prachtig gelakte nagels van haar andere hand op de tafel. Ze heeft hem waar ze hem wil hebben. Ze ziet de verwarring, de onzekerheid en de angst in zijn gezicht. Zulke gelaatsuitdrukkingen zijn niet nieuw voor haar. Menig man is haar al ten prooi gevallen, dankzij haar toverkunsten.
Ik kan mijn ogen niet meer van haar losmaken. Als een magneet trekt zij mijn blik aan. Ik lijk wel betoverd door deze goddelijke schoonheid. Vertwijfeld vraag ik me af wat ik moet doen, wat deze dame van mij verwacht. Ze is vlakbij mij, maar toch voel ik een grote afstand, alsof zij hoog boven mij verheven is. Ik zou aan haar tafel willen knielen, haar willen vragen mij de weg te wijzen, maar ik durf niet. Door alle nervositeit stoot ik met mijn hand tegen mijn wijnglas, valt het wijnglas om.
Missie geslaagd, denkt zij en ze drinkt het laatste slokje pinot grigio uit haar glas, ze staat op en loopt naar het tafeltje van haar nieuwste slachtoffer. Ze zet zijn wijnglas weer rechtop, zegt dat hij nog veel moet leren en dat zij liever niet ziet dat hij ongemanierd met wijn loopt te knoeien. Achteloos laat zij haar visitekaartje vallen, naast zijn stoel, op de grond. “Je belt mij, vanmiddag om vijf uur; precies om vijf uur. Dan geef ik je verdere instructies,” zegt ze. En zonder hem verder nog een blik waardig te gunnen, verlaat zij het etablissement.
Ik? Ik moet haar bellen! Ik? Nee, ik moet haar visitekaartje oprapen. Waar is dat ding. Op mijn knieën, naast mijn stoel vind ik haar kaartje. Het is een mooi kaartje, zwarte achtergrond, gouden letters. Hoe laat is het nu? Ik moet haar om vijf uur bellen! Vijf uur, niet eerder, niet later. Wat moet ik in de tussentijd doen? Naar huis rijden? Ik weet niet of dat een goed plan is. Die weergaloos mooie dame zei dat ze mij om vijf uur instructies gaat geven en als ik dan inmiddels thuis ben, zou dat weleens problemen kunnen opleveren. Ik kan beter in de stad blijven, door de winkelstraten slenteren en misschien een nieuw kostuum kopen. Wat staat er eigenlijk op dat prachtige kaartje? Meesteres, FemDom, Opleiding & Training, Coaching en een telefoonnummer, haar telefoonnummer. Ik wil haar bellen, ik moet haar bellen!
Waarom is het nog geen vijf uur?
Reactie plaatsen
Reacties