Het is de tweede dinsdag van de maand en op de tweede dinsdag van de maand ga ik altijd naar de kapper. Inderdaad, ik ben een gewoontemens, misschien zelfs een beetje autistisch; ik houd graag controle over de gebeurtenissen, ik houd niet van verrassingen.
Gewoonlijk ga ik zo vroeg mogelijk naar de kapper, zorg ik dat mijn afspraak de eerste is in de agenda van de kapsalon. Maar vandaag is het anders, want Yvonne (mijn kapster) belde gisteren om te melden dat mijn afspraak in de ochtend niet door kon gaan en dat ik aan het einde van de middag moest komen.
Raar, die woordkeuze van Yvonne. Maar ze zei het echt, ze zei het letterlijk: “je moet om half zes komen!”
ik kom nooit te laat, maar als ik om kwart over vijf bij de kapsalon arriveer, is de deur op slot en brandt de buitenverlichting niet meer. Raar, ik moest me toch om half zes melden? Binnen brandt nog wel licht, dus waarschijnlijk is Yvonne bezig op te ruimen of af druk met andere dingen.
Precies om half zes doet Yvonne de deur open en zegt: “Ik had toch gezegd dat je je om half zes moest melden? Waarom sta jij dan al om kwart over vijf bij mijn deur?”
Haar vragen en de toon waarop ze gesteld worden, verwarren mij, maken mij onzeker. Maar misschien is Yvonne gewoon moe, klaar met Haar lange werkdag in Haar kapsalon. Ze begint al om half negen met Haar eerste klant, inmiddels leven we negen uur later.
Yvonne wijst mij mijn stoel, doet mij de cape om en begint mijn haar te knippen. Ook raar. ik ben al vele jaren klant bij Haar en iedere keer vraagt Zij hoe ik mijn haar wil hebben, voor Ze begint te knippen. Nu knipt en scheert Ze zonder overleg met mij en ik maak me zorgen over wat het resultaat zal zijn. Wat wel normaal is, is dat Yvonne begint te vertellen over Haar laatste vakantie. Ze was met een Vriendin een weekeinde in Parijs geweest, een weekeinde zonder man en kinderen. Yvonne praat altijd, als zij aan het knippen is.
“Ik doe het deze keer wat anders, wat korter, want Ik vind dat jou dat beter staat.”
Haar handen liggen tegen mijn slapen, om de maat te meten. Haar volle borsten liggen op mijn schouders en tegen mijn nek. Yvonne kijkt mij via de spiegel tegenover mij recht in de ogen; Ze kijkt mij streng aan. Ik geloof dat ik maar beter geen commentaar kan geven, want anders scheert zij mij nog helemaal kaal.
De verhalen over Parijs en over de belevenissen met die Vriendin gaan verder, terwijl ik kort geschoren wordt, terwijl mijn wenkbrauwen getrimd worden, terwijl Haar linkerhand ineens over mijn nek en mijn schouder glijdt, terwijl ik Haar hete adem ineens in mijn rechteroor voel, terwijl de rolluiken voor de ramen en voor de deur omlaag zakken.
Yvonne doet de cape af en Haar vingers doen de knopen van mijn shirt los, Haar hand glijdt over mijn borsten en mijn buik, Haar ademhaling in mijn oor wordt sneller en warmer.
“Ik geloof dat ik nog niet helemaal klaar ben, ik denk dat jij nog enige beharing hebt dat dringend verwijderd moet worden. Kleed je maar eens uit, helemaal uit!”
Ik ben in totale verwarring, er komt geen woord uit mijn mond, maar ik doe wat mij gezegd wordt, ik kleed mij uit, omdat Yvonne mij dat heeft opgedragen.
“Ga daar staan!”
Yvonne wijst op een plek midden in Haar kapsalon. Terwijl ik op mijn plek ga staan, doopt Yvonne enkele fakkels in de spiritus, Ze steekt een kaars aan en Ze kijkt mij recht in de ogen, terwijl ze met Haar hand mijn behaarde borst streelt.
“Voortaan als je bij Mij komt, ben je glad, overal glad, van achter en van voren, van boven en van onder. Begrepen?”
Voor ik antwoord kan geven, steekt Yvonne twee van die fakkels aan, om met het vuur mijn huid te strelen en mijn beharing te verbranden, eerst mijn buik, dan mijn borst, vervolgens mijn armen en mijn oksels. De pijn van het brandende haar is vreselijk, maar Yvonne is nog lang niet klaar. De beharing op mijn rug en op mijn benen moet ook in brand, de beharing op mijn billen, tussen mijn billen, onder mijn balzak, op mijn balzak, alle beharing gaat in brand en het stinkt vreselijk in de winkel.
Yvonne trekt de voorhuid van mijn pik naar achter en tikt mijn eikel meermaals aan met een van de brandende fakkels … de pijn gaat door merg en been, ik vrees de brandwonden waar ik nog lang last van zal hebben.
“Ga op je knieën en kus Mijn vingers, allemaal, een voor een, en bedank iedere vinger nederig dat je die vinger voortaan mag gehoorzamen, beloof iedere vinger dat Ze nooit meer beharing hoeven te voelen, omdat jouw lijf altijd glad zal zijn, voor Mijn vingers!”
ik doe wat Yvonne mij vraagt, wat Yvonne mij opdraagt. ik kus, ik zoen, ik dank, ik beloof iedere vinger van Yvonne, maar Yvonne is nog niet klaar met mij …
“Als jij Mijn spijkerbroek likt, de binnenkant van Mijn dijen, Mijn kruis, als jij gepassioneerd Mijn spijkerbroek likt, dan wordt Mijn vagina misschien wel zo nat, dat ik Mijn spijkerbroek omlaag doe, zodat jij Mijn heerlijke sappen mag slurpen. Klinkt lekker, toch? Dus smeek Mij nu of je Mijn spijkerbroek mag likken!”
en ik, ik smeek, ik smeek Yvonne om Haar broek te mogen likken.
“Volgende week misschien. je gaat nu eerst de salon netjes, tip-top schoonmaken. En als Ik tevreden ben, als alles spic-n-span is, dan gaan we samen naar buiten, dan ga je naast Mijn fiets voor Mij aftrekken, dan ga je voor Mij klaarkomen en je sperma tegen Mijn fiets spuiten. En als Ik tevreden ben, krijg je je kleren, mag je je aankleden en naar huis hollen. Onthoud goed: je bent voortaan iedere dinsdag om half zes hier, glad geschoren, om mij te dienen!”
Reactie plaatsen
Reacties