Sinds ik leerling van Mevrouw ben, krijg ik met enige regelmaat een bericht van Haar, via de mail of via sms. Die berichten bevatten zonder uitzondering opdrachten van Mevrouw; opdrachten die ik onvoorwaardelijk en gehoorzaam moet uitvoeren.
De opdrachten van Mevrouw zijn heel uiteenlopend. Zo kreeg ik laatst de opdracht om het bos in te gaan, me daar helemaal uit te kleden, op de bosgrond te gaan liggen en voor Mevrouw klaar te komen. En Mevrouw eiste uiteraard een filmpje, als bewijs dat ik Haar opdracht braaf had uitgevoerd. Een andere keer stuurde Mevrouw mij naar de winkel, om daar een mooie, grote courgette te kopen, die ik eerst moest pijpen en waarmee ik vervolgens mijn anus moest vullen. En Mevrouw eiste uiteraard filmpjes en foto’s, als bewijs dat ik Haar opdracht braaf had uitgevoerd.
Zojuist lees ik dat ik me onmiddellijk bij Mevrouw thuis moet melden, omdat Zij een klusje voor mij heeft. Ik woon niet in de buurt van Mevrouw, maar ik haast mij om me, zo snel als maar mogelijk is, bij Mevrouw te melden. Ik vrees dat Mevrouw van oordeel zal zijn dat ik te laat bij Haar arriveer, dat ik straf van Mevrouw zal krijgen, hoewel ik er niets aan kan doen dat de reis van mijn huis naar Haar paleis zo lang duurt.
Mevrouw heeft mij geleerd dat ik via de schuur Haar paleis moet binnengaan. In die schuur moet ik mij eerst geheel ontkleden, vervolgens moet ik aankloppen op de deur van de bijkeuken en wachten tot ik binnen wordt geroepen; wachten met de benen wijd en de handen op mijn rug. Ik heb daar weleens meer dan een uur staan wachten, tot ik naar binnen mocht.
Zodra Mevrouw mij heeft bevolen naar binnen te komen, open ik de deur, loop ik via de bijkeuken naar Haar troonzaal en positioneer ik mij op de plek waar ik hoor te staan, drie plavuizen tussen mij en Haar troon, mijn benen wijd en mijn ogen gericht op de High Heels van Mevrouw. Ik mag Mevrouw zonder Haar toestemming niet aankijken; ik moet dankbaar zijn dat ik naar de punten van Haar schoenen mag kijken.
Mevrouw geeft mij een klap in het gezicht. Zo’n klap is inmiddels een gebruikelijk begroetingsritueel geworden. Ik weet alleen nooit van tevoren waar Haar klap zal landen; de ene keer in mijn gezicht, de andere keer op mijn ballen. Ik mag niet reageren op de klap, ik mag enkel spreken als Mevrouw mij iets opdraagt te zeggen.
Mevrouw controleert of ik keurig geschoren ben, geeft een tik tegen mijn half stijve penis, zet puntige klemmen op mijn tepels en bevestigt een koord aan de ring om mijn geslachtsdeel. Die ring heb ik van Mevrouw gekregen en ik ben dankbaar dat ik die ring dag-en-nacht voor Haar mag dragen. Haar ring geeft mij het gevoel dat ik Haar eigendom ben, Haar speelgoed waarmee Zij kan doen wat Haar behaagt. Het andere einde van dat koord bevestigt Mevrouw aan een haak aan het plafond.
“De vloer moet schoon. Er komen dadelijk gasten en de vloer moet glimmen. Daar staat een emmer met sop en ligt een dweil. Ga aan het werk en schiet een beetje op.”
Ik doe wat mij gevraagd wordt. Ik doe altijd gehoorzaam, wat Mevrouw mij opdraagt. Ik wil zo graag ooit Haar slaaf zijn, dat ik altijd doe wat Mevrouw van mij verlangt. Op handen en knieën dweil ik de vloer, zoals Mevrouw dat wenst.
“Ook de hoeken van de zaal!”
De hoeken van de zaal zijn een probleem voor mij. Het koord tussen die ring om mijn geslachtsdeel en de haak aan het plafond staat strak. Ik probeer mij uit te rekken, languit op de grond, om met gestrekt arm de uiterste hoek van de vloer ook te kuisen.
Ik hoor Mevrouw naar mij toelopen. Zij zet een van de naaldhakken van Haar High Heels op de hand waarmee ik probeer ook de hoek van de zaal te dweilen.
“Jij kunt ook helemaal niets! Jij moet dadelijk maar eens strafregels voor Mij gaan schrijven!”
Mevrouw maakt het koord los van de ring om mijn geslachtsdeel en leidt mij de trap af naar de kelderverdieping, waar Zij meerdere ruimtes heeft, onder andere een kleine cel. In die cel staat een klein krukje, waarop een dildo is bevestigd. Voor het krukje staat een tafeltje, met daarop een stapel papier en een pen. Mevrouw gebaart mij de cel in te gaan.
“Op je knieën. Een been links van het krukje, het andere been rechts. Ga langzaam zitten, laat die dildo in je kontgaatje glijden en ontspan!”
Mevrouw ketent mij met stalen kettingen. Mijn enkels worden achter het krukje door zo’n ketting geboeid. Mijn bovenbenen worden aan de poten van het krukje geboeid. De houding waarin ik mij bevind is zeer ongemakkelijk, maar ik kan me nauwelijks nog bewegen.
“En nu ga je strafregels schrijven. Heel veel strafregels, voor Mij, omdat Ik ontevreden ben over jou. De tekst is: ‘robje moet leren te gehoorzamen; robje moet beter zijn best doen; robje moet doen wat zijn Eigenaar hem opdraagt; robje moet zijn Eigenaar aanbidden’. Ik kom af en toe wel kijken om te zien hoever je bent, met je strafregels, voor Mij. Tenminste als de gezelligheid met Mijn gasten het toelaat, dat ik even in jouw cel kom kijken.”
Mevrouw verlaat de cel, Mevrouw sluit de deur, ik pak de pen, ik begin te schrijven en dan gaat het licht in de cel uit. De paniek slaat me om het hart. Hoe kan ik in het aarde donker mijn strafregels netjes op papier schrijven in het aardedonker? Ik ken Mevrouw, Zij stelt hoge eisen aan Haar eigendommen. Als de strafregels niet netjes op papier komen, zal Mevrouw heel ontevreden over mij zijn. Ik kan heel netjes schrijven en mooi tekenen, maar in het donker is dat ondoenlijk.
Na enige aarzeling begin ik toch met schrijven. Op de tast leg ik de stapel papier recht voor me. Terwijl ik met rechts schrijf, probeer ik met links bij te houden op welke positie de volgende regel zou moeten beginnen. Ik hoop maar dat ik de tekst van de strafregels goed heb onthouden, dat ik de correcte tekst op papier schrijf en vooral dat de tekst enigszins leesbaar is. Als een blad -voor zover ik dat in het donker kan inschatten- vol is, leg ik dat blad links naast me op de grond en begin ik aan een volgend blad.
Ineens begint de dildo te trillen! Ik schrik ervan en laat de pen los, die vervolgens van het tafeltje op de grond rolt. De trillende dildo zou mij normaliter geil maken en dat is ook nu vast en zeker de bedoeling van Mevrouw. Maar nu ben ik bang dat ik mijn pen niet meer kan vinden of dat de pen naar een voor mij onbereikbare plek is gerold.
Voorzichtig schuivend, met krukje en al, met die trillende dildo in mijn anus, voel ik met mijn vingers over de grond en tot mijn grote geluk vind ik de pen. De weg terug naar de tafel is ook lastig, maar op enig moment zit ik weer met pen achter het papier. Maar waar was ik gebleven? Ergens halverwege een zin, halverwege de pagina?
Ineens hoor ik de deur van mijn cel opengaan. Er komt iemand binnen, een man, een naakte man, een slaaf van Mevrouw. De man heeft een groot glas in zijn handen en hij zet dat glas op tafel, boven op mijn schrijfwerk.
“Mevrouw trakteert op champagne. Opdrinken. Ad fundum!”
Ik zet het glas aan mijn mond, ik drink, ik proef de smaak van nectar, ik drink door, ik geniet omdat het champagne van Mevrouw is, ik drink het glas leeg.
De man neemt het lege glas van mij aan en verdwijnt weer uit mijn cel. De deur klapt dicht en ik zit weer in het donker, met de smaak van goddelijke nectar in mijn mond. Ik heb vaak gedroomd de champagne van Mevrouw te mogen drinken en nu heb ik Haar drank eindelijk mogen proeven. Maar was het wel Haar champagne? Het kan even goed van iemand anders zijn geweest.
Ik moet verder met schrijven. Ik moet schrijven, ik moet gehoorzamen, ik moet mijn best doen, ik moet doen wat mij opgedragen is, ik moet mijn Eigenaar aanbidden. Mevrouw, mijn Eigenaar. Dat zou wat zijn, als Mevrouw mij als Haar eigendom zou accepteren. Ik ben enkel leerling van Mevrouw, ik moet nog heel veel leren en ik ben bang dat ik zal falen, dat Mevrouw ontevreden over mij zal blijven en mij uiteindelijk niet als Haar eigendom zal willen hebben en houden.
Veel, heel veel uren later gaat het licht in de cel ineens weer aan. Via een luidspreker bereikt mij de opdracht de pen neer te leggen, mijn armen achter mijn rug te houden en mijn ogen te sluiten. De celdeur gaat open en ik hoor voetstappen naderen. Ik herken de naaldhakken van Mevrouw. Alleen Haar naaldhakken klinken zo verleidelijk en tevens angstaanjagend op de plavuizen vloer.
Mijn polsen worden op mijn rug geboeid, maar de ketens aan mijn enkels en mijn bovenbenen worden losgemaakt. Ik staar naar mijn schrijfsels, want ik weet dat ik Mevrouw niet mag aankijken, zonder Haar toestemming. Mijn strafregels staan kris-kras en door-elkaar op papier. Ik denk dat Mevrouw niet blij zal zijn met mijn strafregels, voor Haar. Maar Zij kijkt niet eens naar alle krabbels die ik voor Haar op papier heb gezet.
“We hebben een heerlijke avond en prachtige nacht gehad, Mijn Vriendin en Ik, met het speelgoed dat Zij voor Ons had meegenomen. Maar Ik moet nu echt even een paar uur slapen. Jij mag ondertussen iets voor jezelf doen.”
Mevrouw vertrekt, de deur gaat dicht en het licht gaat weer uit. Hoe zo iets voor mijzelf doen? Ik zit nog steeds op dat krukje, op mijn knieën, met mijn polsen geboeid op mijn rug en met die dildo in mijn anus. Zou het me lukken om op te staan of is het verstandiger om proberen te gaan liggen? Wat zou Mevrouw willen dat ik ga doen? Het gaat uiteindelijk altijd om wat Mevrouw wil. Haar wil is wet.
*WORDT VERVOLGD*
*VERVOLG*
Ik word wakker door een klap van de flogger, een harde klap op mijn bovenlijf. Geschrokken door de pijnlijke klap richt ik mij op, open ik mijn ogen en kijk ik recht in de betoverende blik van Mevrouw.
“Had ik jou toestemming gegeven Mij aan te kijken? Doggy position! Nu, meteen!”
Ik haast mij om mijn houding op handen en knieën in te nemen en de flogger klapt alweer op mijn lijf, op mijn billen, op mijn rug, tussen mijn benen, op mijn voeten en weer op mijn rug. Na iedere klap bedank ik Mevrouw beleefd, dat ik voor Haar pijn mag lijden, en smeek ik Mevrouw of ik meer slaag mag ontvangen.
“Je stinkt, je moet douchen. Volg me.”
Omdat Mevrouw geen opdracht heeft gegeven om op te staan, volg ik haar op handen en knieën de trap op. Mevrouw gaat niet richting badkamer, maar via de tuindeur naar buiten.
“Ga daar in de hoek staan, met gesloten ogen.”
Mevrouw wijst naar de hoek tussen het woonhuis en de aangebouwde schuur. Ik loop naar die hoek en ik sta daar met mijn ogen dicht, zonder te weten wat mij te wachten staat.
Er worden klemmen op mijn balzak gezet; eentje links, eentje rechts. Mevrouw houdt van symmetrie. Zo te voelen zijn het krokodillenklemmen, met scherpe tandjes die diep in de huid bijten. Vervolgens worden er gewichten aan die klemmen gehangen, waardoor die klemmen meer pijn in mijn balzak veroorzaken.
En dan hoor ik een waterstraal, waarschijnlijk uit een tuinslang. Mevrouw richt de straal op mijn bovenlijf; het is een krachtige straal, het is koud water, het voelt onprettig. De straal gaat omlaag, op mijn buik, over mijn benen, tussen mijn benen, tegen mijn pik, op mijn balzak. Het voelt nu pijnlijk, mede door die klemmen en door de tussen mijn benen schommelende gewichten. Mijn rug en mijn billen krijgen ook nog een douchebeurt en daarna gaat de waterkraan dicht.
Mevrouw geeft mij een handdoek en draagt mij op mijzelf goed droog te maken, vooral mijn pik, mijn eikel en mijn balzak goed droog te maken. Het droogmaken van mijn balzak is vanwege die klemmen geen sinecure. Maar ik doe mijn best, want Mevrouw wenst dat ik altijd mijn best voor Haar doe. Ik doe mijn best voor Mevrouw, maar het is nooit goed genoeg, want Mevrouw eist perfectie.
Het duurt geruime tijd, voordat Mevrouw mij beveelt binnen te komen en tegenover haar te gaan staan, met de benen wijd. Mevrouw draagt mij op om heen en weer te bewegen, zodat de gewichten, die met die klemmen aan mijn balzak zitten, op en neer gaan slingeren. Mevrouw wil die gewichten mooi en vooral ver heen en weer zien slingeren, voor Haar plezier.
“Kom nu voor Mij klaar. Ik wil zien hoe je je zaad voor Mij spuit.”
Ik schrik van zo’n opdracht, de opdracht om klaar te komen voor Mevrouw. Mevrouw draagt mij wel vaker op om voor Haar te edgen of om voor Haar klaar te komen. Maar om hier in Haar paleis, in Haar aanwezigheid voor Haar klaar te moeten komen, maakt mij nerveus. Als ik maar niet te snel of te langzaam voor Mevrouw klaarkom. Als ik maar voldoende zaad loos, als ik mijn sperma maar ver genoeg spuit. Als Mevrouw maar tevreden is over mijn orgasme. Ik wil Mevrouw niet teleurstellen.
Vlak voordat ik klaarkom, beveelt Mevrouw mij te stoppen. Mijn pik staat kloppend stijf, recht overeind en dan kom ik toch een beetje klaar, druppelt er sperma uit mijn urethra, druppelt er meer, spuit er niets, voel ik geen bevrediging na dit geruïneerd orgasme.
“Noem je dat zaad spuiten? Lik de vloer schoon, blinkend schoon!”
Nadat de vloer weer glimt, ontdoet Mevrouw mijn balzak van de klemmen en brengt Mevrouw mij weer terug naar de cel in de kelder, naar mijn cel. Ik moet, in dezelfde positie als de vorige dag, op het krukje met de dildo plaatsnemen. Mijn enkels worden weer achter het krukje door een ketting geboeid, mijn bovenbenen worden aan de poten van het krukje geboeid. Op de tafel voor mij liggen de pen en een stapel papier op mij te wachten.
“Je gaat nu opschrijven, hoe graag je Mijn slaaf zou willen zijn. Je gaat opschrijven wat je allemaal voor Mij wilt doen, om Mijn eigendom te mogen zijn. En je gaat netjes schrijven, want die strafregels van gisteren waren onleesbaar! Ik heb een afspraak buitenshuis. Als Ik weer thuis ben, verwacht Ik een complete en consistente smeekbede van jou, slaafje!”
Mevrouw loopt de cel uit, sluit de celdeur en doet het licht in de cel uit.
Ik ben opgewonden blij. Mevrouw heeft mij ‘slaafje’ genoemd; dat is de eerste keer dat Zij mij die eretitel heeft gegeven. Maar de opwinding maakt al snel plaats voor bezorgdheid over hoe ik het voor elkaar moet krijgen om mijn smeekbede aan Mevrouw papier moet krijgen. Er rollen tranen over mijn wangen. Ik ben zo bang dat Mevrouw opnieuw teleurgesteld zal zijn, dat Mevrouw mij misschien wel de deur zal wijzen, omdat ik niet aan Haar verwachtingen kan voldoen.
In het aardedonker probeer ik op te schrijven dat ik er alles voor over heb om eigendom van Mevrouw te zijn, om Haar slaaf te zijn, om Haar speelgoed te zijn. Mevrouw mag alles met mij doen, voor Haar plezier en Haar genot. Ik zal alles doen wat Zij mij opdraagt te doen, voor Haar plezier en Haar genot.
Ieder besef van tijd gaat voorbij, in die donkere cel. Ik heb natuurlijk een aantal vellen proberen vol te schrijven, om aan Mevrouw uit te leggen dat Zij de zin van mijn leven is, dat het mijn doel is om Haar slaaf te zijn, dat ik alles wil doen om Haar eigendom te worden. Maar hoeveel tijd dat schrijven heeft gekost en hoelang het wachten daarna duurde, daar kan ik alleen maar gissen.
Ineens gaat de dildo in mijn anus trillen. Dat windt mij op en maakt mij blij. Waarschijnlijk is Mevrouw weer thuis en word ik door Haar uit mijn cel bevrijd. Maar na geruime tijd houdt het trillen op en zit ik weer stil op het krukje in de donkere cel.
Waarschijnlijk vele uren later, gaat eindelijk de celdeur open. Ik herken de voetstappen van Mevrouw. Zonder een woord te zeggen, maakt zij de kettingen, waarmee ik aan het krukje geboeid was, los. Ik mag en ik kan eindelijk opstaan.
“Meekomen! En neem je onleesbare gekrabbel mee!”
Midden in de kamer op de begane grond, moet ik -met de benen wijd en met mijn handen op mijn hoofd- klaar staan voor Mevrouw.
“Ogen dicht, neus vooruit!”
Ik krijg een klap in mijn gezicht. Dit keer geen klap met Haar hand, maar een klap die aanvoelt als de klap van een zweep. Ik voel meteen een brandende striem.
“Mijn nieuwe rijzweep, gekregen van een van Mijn slaven, omdat hij ondeugend was geweest.”
De volgende klap raakt mijn pik. Mevrouw trekt de voorhuid van mijn pik naar achteren, zodat Ze ook mijn eikel kan raken met Haar zweep. Er volgt een lange serie zweepslagen, op mijn benen, op mijn buik, op mijn billen, op mijn rug, tussen mijn billen, op mijn ballen, ik mijn gezicht, opnieuw op mijn pik en mijn eikel, nog eens op mijn ballen en daarna van voren af aan. Ik zou willen kreunen, willen schreeuwen, maar Mevrouw heeft mij verboden geluid te maken als Zij mij slaat. Hooguit mag ik Haar bedanken en dat alleen als Zij mij daarvoor toestemming heeft gegeven.
“Ik zie tranen. Ik zou graag meer tranen zien en Ik heb wel een idee hoe Ik dat voor elkaar ga krijgen. Maar nu eerst even pauze, voor Mij. Jij gaat een glas wijn voor Mij inschenken. En daarna ga jij de openhaard aansteken. Gebruik dat papier maar om het vuur te doen ontbranden, dan dient dat papier toch nog iets nuttigs. Ik wil een mooi, groot, heet vuur. En ik heb zin in borrelhapjes bij Mijn wijntje. Hup, opschieten.”
Ik doe gehoorzaam wat Mevrouw mij opdraagt. Ik voer alle taken zorgvuldig en snel uit. En er komen steeds meer opdrachten bij, zodat ik geen moment rust heb. Mevrouw wil kennelijk dat ik niet stil zit, dat ik voortdurend voor Haar haast maak.
“Weet je zeker dat je Mijn eigendom wilt zijn, dat je een van Mijn speelgoedjes wilt zijn?”
Ik ben verbaasd over de vraag van Mevrouw. Natuurlijk wil ik Haar eigendom zijn. Ik heb er alles voor over om Haar speelgoed te mogen zijn. Mevrouw mag met mij doen wat Zij wil, voor Haar plezier en voor Haar genot.
“Wie Mijn eigendom wil worden, moet -om te beginnen- Mijn merkteken dragen. Een permanent merkteken, zodat iedere Dame die jou ongekleed ziet, meteen weet dat je Mijn eigendom bent. Mijn eigendom, voor altijd. Doe de knevel in je mond, knoop hem stevig vast achter je hoofd en ga op de vloer liggen, op je rug, met je handen op je billen, met je ogen dicht.”
Ik hoor Mevrouw naar mij toe lopen, Ze hurkt naast mij en Ze streelt mijn borst, mijn buik, mijn benen, mijn ballen en mijn pik. Ze streelt mij zacht, Ze streelt mij teder. Mijn pik staat rechtovereind voor Mevrouw en Mevrouw neemt mijn pik in Haar hand, om mij heel langzaam te edgen, om mij nog geiler voor Mevrouw te maken. Met een vinger streelt Mevrouw mijn door voorvocht natte eikel, Haar nagel priemt in mijn urethra en Mevrouw blijft mijn penis heel langzaam edgen. De hormonen gieren door mijn lijf, mijn lichaam schreeuwt om een orgasme, maar ik mag zonder Haar toestemming niet voor Mevrouw klaarkomen.
Mevrouw staat op, Ze loopt heen en weer door de kamer, kennelijk om enig gereedschap bijeen te pakken. Ik hoor van alles, maar kan de geluiden niet thuisbrengen. Mij rest geduld, veel geduld, tot Mevrouw eindelijk weer mijn richting op komt.
“Nu moet je even flink zijn!”
Mevrouw duwt met haar schoenzool mijn nog steeds harde pik tussen mijn benen en tegelijkertijd word ik overvallen door fel brandende pijn op mijn onderbuik, schroeiende hitte op mijn huid, in mijn vlees. Door de knevel kan ik niet schreeuwen, maar mijn lichaam verkrampt en tranen springen uit mijn ogen. Deze pijn gaat door merg en been. Ik voel ineens een vette doek op mijn buik, op de plek waar de tergende pijn voortduurt. Mevrouw plakt die doek met tape vast en stuurt mij naar de kelder, naar mijn cel, waar ik in het donker mag uithuilen en wachten tot de pijn is verdwenen.
Ik weet niet hoeveel uren later gaat de celdeur weer open. Mevrouw staat in de deuropening en Haar Goddelijk schoonheid overmeestert mij, zoals iedere keer, altijd weer. Mevrouw gebiedt mij mee te komen, naar boven. Ze zet mij voor een passpiegel neer, Ze trekt het tape van mijn huid, Ze neemt de doek van mijn onderbuik en ze beveelt mij te kijken, te kijken naar het brandmerk, precies tussen mijn navel en mijn pik, een prachtige letter ‘V’, Haar letter ‘V’.
“Iedereen kan nu zien dat je Mijn eigendom bent. Dat vind Ik fijn. Zoek maar eens een mooie zweep uit, waarmee Ik je zal laten voelen hoe fijn Ik het vind dat jij, de rest van jouw leven, Mijn brandmerk draagt.”
Reactie plaatsen
Reacties